یا قدیم الحسان بحق الحسین...

خداوندا! باز دیدم که همه عاجزیم و قادر تویی، همه فانی ایم و باقی تویی. همه درمانده ایم و فریادرس تویی، همه بیکسیم و کس هر کس تویی. آن را که تو برداشتی میفکن، و آن را که تو نگاشتی مشکن. 
 عزیز کرده خود را خوار مکن، شادی پرورده خویش را غمخوار مکن، چون برگرفتی هم تو بدار، ما را با ما بنگذار، و بدین بیخردگی معذور دار، که این تخم تو کشته ای، و این گل تو سرشته ای.

«مرصاد العباد»