دارم امید عاطفتی از جناب دوست...

أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِيبٌ ﴿بقره، ۲۱۴﴾

پی نوشت: سلامتی مامان بزرگترین چیزیه که ازت می خوام...

سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر، کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست

آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

موقف آزادگان بر سر میدان اوست

ره به در از کوی دوست نیست که بیرون برند

سلسله پای جمع زلف پریشان اوست

چند نصیحت کنند بی‌خبرانم به صبر

درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست

گر کند انعام او در من مسکین نگاه

ور نکند حاکمست بنده به فرمان اوست

گر بزند بی‌گناه عادت بخت منست

ور بنوازد به لطف غایت احسان اوست

چون بتواند نشست آن که دلش غایبست

یا بتواند گریخت آن که به زندان اوست

حیرت عشاق را عیب کند بی بصر

بهره ندارد ز عیش هر که نه حیران اوست

سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر

کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست

مرد زندگی ام...

آخر شب، بعد همه کارها، بعد خوابیدن هیاهوی زندگی، رنجها و سختیها و شادیهاش،....
بعد رنج و تحمل دردهای مامان، بعد تجربه شیرین با تو بودن و چشیدن طعم مهرت،...

وقت فکر کردن و جدا کردن زندگی و واقعیتش از رویاهاست. 

آخرشب، وقت بیداریه برای من... وقت بیدار شدن...

گرد و غبار روز رو از روی شیشه ها که پاک کنم، باورم بشه یا نه یه تیکه از وجودم شدی که قراره تا چند روزه دیگه عمرم رو، که نه، روحم رو فراتر از زمان ومکان، با تمام وجود، همراهش کنم. همراه و همدل وهمسفرت باشم و چه سخته این همه مسئولیت و چه شیرین تصور عبور از تمام پیچ و خم های این سفر همراه تو.
خوب که همه احساسات مبهم و گنگ و تلخ و شیرینم رو کنار هم میگذارم و دونه دونه ریز و درشتش میکنم، وقتی تلاش میکنم رنگها رو پاک کنم و صاف و بی حاشیه اصلش رو ببینم و یادم نره قصه از چه قراره، دوست دارم همراهت باشم و به پای دوست داشتنم باایستم.
دوست دارم همسفرت باشم ...
ان شاالله...

گر می‌کشی به لطف گر می‌کشی به قهر، ما راضییم هرچه بود رای رای تست

پس قصد کننده را دخول در رضا شرط است...

رضا نام توقف کردن صادقانه است جایی که بنده را توقف داده. بنده التماس نکند که پیشتر یا پستر باشد. طلب مزید ننماید، و تبدیل حال نخواهد...

موافقت، استقبال حکم است به دل گشاده... رضا پس از بیدار شدن حکم است، و موافقت پیش از پیدا شدن آن. 

هر که در حکم بر بیم آرمیده است، صابر است و هر که در حکم بر امید آرمیده است، راضی است و هر که در حکم بر مهر آرمیده است، موافق است.

خوشا روزی که این قفس بشکنند و این باز داشته را باز خوانند و این راه و رسم خاکیان از راه مقربان بردارند و شیطان پوشیده در صورت آدمیت بیرون شود و جوهر پادشاهی، چهره جمال بنماید و دشمن از دوست جدا شود....

پی نوشت: الحمدلله که مراقب هستی بنده ات از آغوشت جدا نشه و به غیر تو پناه نبره، شکرلله که مراقبی بنده ات به دنیای فانی دل خوش نشه...