بچه ها رو دوست دارم و خیلی خوب می تونم باهاشون تو هر سنی باشن و هر جنسی، ارتباط برقرار کنم اما غالبا! برای مدت محدودی اعصابم توان تحملشون رو داره.
مشکل اون طفل معصومها نیستن چون برخلاف تصور آدم بزرگها به نظر من بچه ها خیلی خوب محبت و جدیت و حقیقت و راست و دروغ و حتی مسائل سخت رو درک می کنن اگر آسون و صاف باهاشون ارتباط برقرار کنیم، بلکه مشکل پدر و مادرهایی هستن که مثل احمقها و به چشم موجوداتی نادون! با اونها رفتار می کنن و فرصت درک و همفکری و رشد رو از اونها می گیرن و اونوقت بچه ها می شن موجودات لوس و غیرقابل تحملی که جز خودخواهی و ادای آدم بزرگها رو طوطی وار درآوردن کار دیگه ای بلد نیستن.
قدر بچه ها و بچگی رو باید بیشتر دونست و بیشتر باید همراهی کرد با این موجودات کوچولوی دوست داشتنی.
پی نوشت: امروز سه تا بچه دوست داشتنی و به غااایت شرور! مهمونمون بودن و من سعی کردم قدرشون رو بدونم! اما نمیدونم چرا هنوز بعد از چند ساعتی که از رفتنشون می گذره هیچ عصاره و معجون و موسیقی و کتاب و لذتی نتونسته اعصاب تحلیل رفته ام رو بهم برگردونه! :|
پست‌ها
