این چند روزه سوالم شده اینکه ساده گرفتن همه چیز و خوش خوشان گذشتن با توکل! بهتره؟ یا تلاش برای شفاف کردن مساله ای هر چند به ظاهر کوچک و حلش؟ اولی ساده انگاریه یا دومی اغراق؟!
پی نوشت: خوب دلم نمی خواد وقتی می بینم ریشه یه مشکل رو بشینم و دست روی دست بگذارم تا پیش بیاد بعد به فکر جدی گرفتنش بیفتم! این یعنی تا وقت هست انجام کار رو به تعویق بنداز. این یعنی تبعیت از قانون پارکینسون...
پستها
