نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند،
به تن لحظه خود،
جامه اندوه مپوشان هرگز...
«سهراب»
« وَإِن تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى »
درباره من
- باران
- من را هنوز اگرچه نشناخته ام و هر روز ابعاد جدیدی از این موجود پیچیده برایم روشن می شود، آنهم با دنیایی از ابهام در محدوده شناختیِ کوچک و با دخالت های خودآگاه و ناخودآگاه پر رمز و رازش، اما امیدوارم همان باشد که تو می خواستی، همان شود که تو می خواهی...
یادداشتهای پیشین
-
▼
2012
(86)
-
▼
ژانویهٔ
(11)
- إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِّمَا يَشَاءُ إِنَّهُ هُوَ ا...
- if only
- مَوْلايَ يَا مَوْلايَ أَنْتَ الدَّلِيلُ وَ أَنَا ا...
- یسر الله طریقا بک یا ملتمسی...
- من كان يرجو لقاء الله فان اجل الله لآت وهو السمي...
- هر که دلارام دید از دلش آرام رفت
- اقراء
- حکایت شب هجران که بازداند گفت، مگر کسی که چو سعدی ...
- مرد این بار گران نیست دل مسکینم...
- آبرو می رود ای ابر خطا پوش ببار...
- لحظه ها عریانند
-
▼
ژانویهٔ
(11)
پستها
